Normaal.

Ik zag in een reportage van PowNews (ja ik beken, daar kijk ik wel eens naar) dat de Achterhoeker de meest ongezonde levensstijl heeft en het meeste alcohol drinkt van alle Nederlanders. En velen zijn daar wel trots op.

Wat schrok ik daar van. Want ik ben er achter gekomen dat ik mijn favoriete godendrank whiskey niet zo erg lekker meer vind en, nog erger, dat ik er niet meer zo goed tegen kan. En een echte bierdrinker ben ik ook al nooit geweest. Zou ik dan toch geen echte Achterhoeker meer zijn? Ben ik dat toch al te lang weg uit die (bijna) mooiste streek van Nederland?

Maar toen ik nog even verder keek, hoorde ik dat zelfs de leden van de wereldberoemde band Normaal met het zelfde probleem kampen. Ook zij hebben het niet meer zo op dat gezuip en gegooi met bier. Het lijkt een ouderdomsverschijnsel te zijn.

En dat gaat helaas nooit meer over!

Nog meer winter.

Op de foto zie je het zelfde uitzicht als eerder, maar dan in het wit. Eén groot sneeuwfront die reikt van Nl. tot helemaal hier. En dat hoeft van ons niet, tenminste dat tot hier reiken. Wij willen geen sneeuw, wij willen zon.

Je kunt dan meteen geen kant op, de hellingen zijn dan te glibberig voor onze autowielen zonder winterbanden. Gelukkig hebben we nog wel voor een paar dagen enige brokken paarderundvlees in de vriezer. Dus we zullen vast niet verhongeren.

Onze arme buren, die deze week over waren uit Wales (ze hebben het verder erg goed getroffen met het weer), moesten vanmorgen al vroeg weer naar huis. Al schuivend en scharrelend probeerden ze richting Groot Brittannië te rijden.  Ik heb ze een bon voyage gewenst, zij liever dan ik.

Maar tot mijn verbazing zag ik om 12 uur al een sneeuwschuiver voorbij komen. En aangezien de temperatuur boven nul geraakte was de weg al snel weer berijdbaar.

Bar en boos.

Ik had het over mooi weer en zo. Dat is vandaag wel anders, het vriest en het sneeuwt. En dat nadat ik gisteren nog dacht dat ik de waterton wel weer klaar kon maken om water op te vangen als het weer eens zou gaan regenen. Ik dacht dat we de winter wel achter ons gelaten hadden.

Maar dat mag je dus niet denken in februari. Ik had wijzer moeten zijn, zeker op mijn leeftijd waarbij je alles al eens mee gemaakt hebt.

We mogen vandaag en mogelijk ook morgen weer lekker bij de warme kachel blijven zitten, hopende dat de waterleiding naar het appartement niet al te zeer bevriest.

Ongeduld.

We zitten al de hele maand te wachten op droog weer zodat ik eindelijk weer met die vijver verder kan. Nu is het al de hele week zover dat de zon schijnt en de grond wat aan droogt.

En wat gebeurt er? Er gebeurt niks, tenminste niet aan die vijver. Ik zit maar ongeduldig te wachten tot ik eindelijk weer een beetje uit de voeten kan.

Is dat frustrerend of is het dat niet?

Ja, dat is het!

  

Toch leuk.

Bezoek had ik niet werkelijk verwacht, bloemen eigenlijk ook niet echt.

Daarom was het des te aardiger dat ik toch nog een felicitatiekaartje mocht ontvangen vanwege de uitbreiding van de kippenstapel. En ja, het gaat wel goed met de tweeling.

Leuk, Ineke!

Een boom te veel.

Dat heb je wel eens, soms ga je te ver. En dat was ook zo bij het bomenkappen. Misschien, heel misschien, je weet het natuurlijk nooit, zou ik nu geen pijn in mijn rug hebben als ik zaterdag eerder was gestopt met het omzagen van die bomen.

Maar weet dat maar eens van tevoren.

In elk geval heb ik nu even het werk af en kan ik lekker in de zon gaan zitten om een boek te lezen. Want dat treft natuurlijk wel: het is stralend mooi weer en voor het huis en uit de wind mag je het zelfs warm noemen.

Dat is dus een geluk bij een ongeluk. We boffen toch maar.

Nieuw leven.

Gisteren rond 9.00 uur a.m. werd het leven geschonken aan een gezonde en mooie twee-eiige tweeling. De pleegmoeder en de kleintjes maken het naar omstandigheden zeer goed. Aangezien het geslacht nog niet bekend is, moeten ze voorlopig naamloos door het leven. Zodra het geslacht wel bekend is komt er een probleem tevoorschijn: mocht het blijken dat ze van het mannelijk geslacht zijn dan worden ze enige tijd later geslacht. En opgegeten.

Aangezien dat natuurlijk erg zielig zou zijn hopen we van harte dat beide kuikens van de vrouwelijke kunne blijken te zijn zodat ze ons, als de tijd daarvoor rijp is, veel eieren zullen schenken.

Bezoek alleen op afspraak, bloemen zijn altijd welkom.

Wijze les.

Dat krijg je met amateurs. Met stomme amateur houthakkers. Zo meen je heel professioneel een boom om te zagen door aan één kant een inkeping te maken zodat hij mooi de goeie kant om kan vallen. Ga je verder zagen aan de andere kant voor de laatste duw, dan blijkt dat je niet goed gekeken hebt en de boom toch de verkeerde kant op wil. Waardoor dus de zaag muurvast zit.

Goede raad is duur en vooral ook vermoeiend; er zit niks anders op dan iets hogerop met een kapmes de boom door te kappen waardoor de kettingzaag weer vrij komt.

Dus amateur zagers: bezint voor je begint en kijk eerst naar boven of de boom misschien al scheef staat en begin dan pas te zagen. Dat is de wijze les voor vandaag.

Bosbouw.

Nu het eindelijk weer eens een droge dag was, werd het weer tijd om aan de verre toekomst te denken. Om te zorgen dat we over een jaar of twee ook nog warm zitten in de winter.

Dus ben ik vandaag weer eens met de kettingzaag naar het bos getrokken om enige bomen te vellen en aan handzame brokken te zagen. Een vermoeiend werk, dat wel. Gelukkig kan ik het me veroorloven om zoiets niet langer dan 2 uur per keer te doen, daarna heb ik het wel weer bekeken. En als je maar vaak genoeg 2 uurtjes werkt, heb je zo maar een heel bos om gezaagd.

Maar dat hoeft nu nog niet, ik bewaar ook nog wat voor de komende jaren.

Het ophalen van dat brandhout moet weer wachten tot in de zomer, wanneer de oogst weer van het omliggende land is. Nu is het trouwens met de trekker ook niet te bereiken vanwege de nattigheid, het land lijkt wel een moeras.

De foto hierboven van een hobbit, rustend in het bos, is niet helemaal geworden wat ik er van verwacht had. Het had mooier gekund, vind ik zelf!

République Francais.

Ik ben niet zo gek op post van de Franse republiek en zeker niet als het een brief van het ministerie van binnenlandse zaken betreft. Over het algemeen kosten brieven van de republiek ons geld, soms zelfs veel geld.

Maar deze keer viel het mee. Nadat ik met zenuwachtig trillende vingers de brief open had gescheurd, bleek dat ik weer een puntje er bij heb gekregen. En dat is nooit weg, natuurlijk. Een rijbewijspuntje wel te verstaan. Die ben ik een half jaar geleden kwijt geraak toen ik in noord Frankrijk een keer te hard had gereden.

En als je dan een half jaar braaf bent geweest krijg je die punt weer terug. Niet dat ik er met spanning op heb zitten wachten, want we hebben 12 van die punten dus ik was er nog lang niet doorheen.

Maar wat een administratie zit daar weer aan vast. Geeft niet, die hele grote Franse overheidsorganisatie moet toch wat te doen hebben

Dombo’s.

Heel veel Dombo’s zaten bij de bekende kaasboer op een rijtje naar mij te kijken. Ik hoorde ze zeggen: “kom niet te dichtbij en laat ons hier met rust. Een beter plekje is op de wereld niet te vinden”.

“Wat leuk” zei Diny “waarom heb je er niet één of twee meegebracht?”  Ja, waarom niet? Het is wel heel even bij mij op gekomen, maar ik dacht dat Diny dat vast niet goed zou vinden.

Zo zie je maar weer hoe een mens zich kan vergissen!

De krokus en de hond.

Het weer is koud, winderig en nat met zo nu en dan een zonneflikkering. Een enkel zielig klein krokusje houdt zijn bloemknop gesloten tot het echt eens mooi weer wordt.

Dat kan hij zich veroorloven want er kan hem niets overkomen, Anka waakt.

Zolang het duurt, dus het is maar te hopen dat het snel mooi weer wordt. Ook voor ons.

Klus.

Strontklus mag je wel zeggen, oftewel een klus de merde.

In erg oude franse huizen gaat wel eens wat stuk. In nieuwe ook wel natuurlijk, maar dan is het meestal makkelijker te vervangen.

In dit betreffende oude franse huis moest een waterdrukregelaar worden vervangen omdat diverse waterdrukbeveiligingen steeds maar door bleven stromen, wat dus uiteindelijk een kostbare zaak is als er niets aan gedaan wordt.

En dat mocht ik weer doen, ik ben altijd de klos. Vooral ook omdat ik eerst de bezem moest pakken om kilo’s kattenstront te verwijderen. Als er iets stinkt is het wel kattenstront, bah.

Maar de klus geklaard, het lek gedicht. Klant tevreden, blij gezicht.

Vijver.

Het is een prima tijd om een gat in de grond te graven, de bodem is zo door en door nat dat de schep er bijna vanzelf in glijdt. De andere kant is dat de grond nu wel loei-zwaar is van al dat water. Maar goed, je bent jong en je wilt wat, in dit geval een vijver. Dus niet klagen.

Dat doe ik trouwens wel, want terwijl ik eergisteren lekker buiten bezig kon zijn met redelijk weer, de afgelopen dagen is het vréééselijk koud en guur en zit er niet veel anders op dan binnen te blijven bij de warme kachel.

Die vijver regent vanzelf wel vol. Alleen jammer dat er nog geen plastic in ligt, dus dat levert niet veel op.

Aanhankelijk.

Het is ook wel een beetje treurig voor dat vrolijke beestje.

Gisterenmorgen kwam Blackie weer vrolijk enthousiast kwispelend ons erf oplopen. Hallo, daar ben ik weer!  Een vijf meter lange ijzeren ketting sleepte ze achter zich aan. Vermoedelijk dus losgebroken uit haar strafkamp. Niets houd haar tegen om bij ons te zijn, waar het leven goed is.

Aan het eind van de middag kwam haar baas haar weer ophalen. Hij riep haar bij zich, maar ze verroerde geen poot en bleef braaf naast mij staan en ze keek mij aan of ze zeggen wilde: moet dat nu echt, mag ik niet hier bij jullie blijven?

Nee; dat mag niet. En ze zal nu nog steviger worden vastgebonden, vermoed ik.

Zielig!

Basse-Ariège. Une population sur le «qui-vive»

Alweer een lovend bericht in de regionale krant. Ze kunnen maar niet genoeg krijgen van de ongelofelijk heldenmoed van ons, dievenvangende Esplassers. Deze keer krijgen echter de meest moedigen onder ons, de heren Brenner de eer die ze ook verdienen.

Maar zij vinden het allemaal ook maar niks en vertellen dat ze terug verlangen naar de tijd, nog maar pas geleden, dat je niets hoefde af te sluiten omdat er niks gestolen werd hier in Esplas. Die tijd hebben wij hier ook gekend.

Persoonlijk ben ik natuurlijk van mening dat we, om in de toekomst dit soort dingen te voorkomen,  nu op iedere invalsweg een controlerende gendarme moeten neerzetten, in elke lantaarnpaal een camera moeten plaatsen en een drone constant in de lucht moeten hebben die verdachte auto’s van de weg schiet.

Pas dan zal het weer veilig worden.

Of zouden we dan weer andere problemen hebben?

Noodoproep.

Deskundig advies gevraagd voor het opknappen van een oude Citroën.

Wie weet hier meer van? Reacties aan: marcel.ebbers@wanadoo.fr

Water.

Ik heb ook hier al lang weer een vijvertje willen hebben, dat waren we de laatste 30 jaar zo gewend. Een onderkomen voor waterplanten, kikkers, salamanders, slangetjes, torretjes en een enkel visje. Een poedelbad voor de naar water smachtende vogeltjes. Een drinkplaats voor de dorstige hond. En een lust voor het oog.

Kortom, een vijver is onontbeerlijk.

Maar dan moet er wel eerst gegraven worden. Maar dat vindt Diny geen probleem, daar draait ze haar hand niet voor om. En dus kan ze volop aan de slag, vooral omdat ik het erg vermoeiende denkwerk succesvol afgerond heb en een goed plan heb ontwikkeld: we maken een vierkante bak van planken en doen daar plastic in. Is dat ingenieus of is het dat niet?

Zo heeft een ieder hier zijn/haar taak.

Bij dat denkwerk werd ik wel weer heel erg geholpen door de beide raddraaiers die me natuurlijk weer danig in de weg zaten. Gelukkig hadden we er gisteren prachtig mooi weer bij, de eerste zomerse dag van februari. Dat er nog vele mogen volgen. Maar dat was niet voor vandaag, nu is het weer gewoon nat en koud.

Nieuwkomer?

Ach ja, we vonden dat Anka zo zielig alleen was. Iedereen zegt dat je altijd twee honden moet hebben, anders is het zo eenzaam. Dus hebben we maar een Labrador aangeschaft.

Nee, niet heus, het is een  grapje!!!!!

Dat zwarte monster is van de buren en die komt regelmatig even spelen met Anka. Het is een feest voor beide honden, ze rennen als idioten door de tuin. Als we gaan wandelen drentelt ze vrolijk met ons mee. En het is ook nog een leuke en gezellige hond, dus wij vinden het niet zo heel erg.

Die buurman vindt het minder leuk maar weet ook niet wat hij er aan moet doen, buiten dat beest de hele dag in een hok stoppen.