Impot.

De belastingen: ook in Frankrijk wordt het er niet leuker op: 
Zo staat geschreven in "wonen en leven in Frankrijk", een blog voor frankrijkgangers.

Vandaag kregen wij net zoals miljoenen Fransen de inkomstenbelastingaanslag over 2012 in de bus.
Met bovenstaande uitspraak in mijn achterhoofd scheurde ik met trillende handen de enveloppe open, hoeveel zou het nu weer zijn? Na twee keer lezen zag ik het getal 0 staan.
Hoezo niet leuk?

"Ja, dat wist ik ook wel" zei Diny, "dat klopt precies met wat ik had opgegeven". Blijkbaar betalen we al meer dan genoeg loonbelasting in Nederland

Feestgedruis.

Vierenveertig jaar is het al weer geleden dat wij in het huwelijksbootje zijn gestapt. Vandaar dat we vandaag ons zelf hebben getrakteerd op een etentje bij het bamboupark, waar we lekker in de zon konden genieten van een eenvoudige doch lekkere maaltijd.

Ik heb een heel kort ogenblik met de gedachte gespeeld om de feestzaal van Esplas af te huren en een vliegtuig te charteren om familie en vrienden over te laten komen om dit met ons te vieren. Maar dit etentje met z'n tweeën bij Bamboulisa bleek, na enig rekenwerk, toch heel wat intiemer.

Misschien een volgende keer dan maar?

Gemak dient den mensch.

De making off, inclusief de bloopers.

Verfperikelen.

Mijn rode verf was bijna op, dat krijg je als je alles goed wilt onderhouden want dan verbruik je veel.
Ik ben ooit met een mooie donkerrode kleur begonnen en als het even kan wil ik dat ook zo houden. Maar die kleur is niet meer te koop bij de bricolages, soms veranderen ze het assortiment om toch vooral met iets nieuws te komen zodat je van armoede veel meer moet overschilderen dan de bedoeling was. Je kunt dat slim noemen maar ik noem dat erg vervelend.

Maar ik heb al een paar keer eerder die kleur speciaal laten bijmaken bij een verfspecialist. Dat heb ik dus nu ook maar weer gedaan. Ik had het nummer dat op het bijna lege blik stond overgeschreven en ik had een lik verf op een houtje geverfd om te laten zien welke kleur ik bedoel. Bestelling geplaatst, geen probleem.

Vandaag kon ik de verf ophalen, (Ik was er al ook al eerder geweest maar toen was het nog niet klaar!) en het stond nu klaar. Ik zag op het etiket "wit" staan en dat vertrouwde ik niet, maar dat was volgens de verfmeneer alleen maar de basiskleur, dat had niks te betekenen. "Kijk zelf maar als je het niet gelooft" zei hij en trok het blik open, waarna een prachtige lichtblauwe verf zag.

Iets was niet goed gegaan en dat iets was volgens hen dat het nummer toch echt bij die lichtblauwe kleur hoorde. Dat kan zijn, maar twee jaar geleden toch nog niet. Dat kan ik ook niet geloven want een nummer dat in 2011 rood aangeeft kan nooit in 2013 blauw betekenen. Of zie ik dat verkeerd?
Waarna ze mij ter plekke toch nog de goede kleur verschaften. Altans dat hoop ik want ik heb het nog niet vergeleken met de oorspronkelijke kleur.

Reisje naar de Gers.

Wie een verhaaltje wil lezen over ons camperreisje naar en door de Gers kan hier of rechts beneden op "camperreizen blog" klikken

reisje.

Ondanks het vele werk dat op de achtergrond nog ligt te wachten (o.a. de houtstapel) zijn we toch maar begonnen de camper in gereedheid te brengen voor een kort reisje. Het weer blijft goed en de meeste vakantiedrukte zal wel voorbij zijn, dus de beurt is aan ons. Het wordt maar een reisje van een dag of vier omdat de kippenoppassers in Zwitserland zitten. Maar een dag of vier met de camper lijkt toch net een echte vakantie. De bestemming is de Gers, een naastgelegen departement waar volgens de internetsites toch een hoop te zien is. We zijn er vaak genoeg door gekomen zonder er veel aandacht aan te besteden.
Dat moet nu anders.
Morgen als ik terug kom van het zoveelste en hopelijk voorlopig laatste bezoek aan de bekkenbeul vertrekken we.

Hanen.

Het is een slechte tijd voor de hanen deze weken.
Twee weken geleden lag de grijze zijdehoenhaan dood in zijn hok.
Vorige week was het enige zijdehoenkuiken, wat ook een haantje leek te zijn, ineens verdwenen. Mogelijk het slachtoffer van een roofvogel.
Vandaag lag de overgebleven witte zijdehoenhaan ook dood in het hok. Wat is er toch aan de hand met die pluimveestapel?

En daarenboven zijn er ook nog twee maranshanen dood gegaan. Maar daar weet ik de waarschijnlijke oorzaak wel van want ik heb de uitgebeende resten teruggevonden in het vriesvak.

Wonderlijk.

Ik hoorde en zag dat in NL de oudjes aan de tablet (nee, niet aan de tabletten!) moeten, dat spaart zorgkosten is het idee. Dat zal dan wel. Maar dat die zelfde oudjes de geleende tablets niet terug willen geven snap ik wel.
Zo'n tablet is een wonder op zich, ik zag niet alleen bovenstaand nieuws op die zelfde tablet, ik kwam er ook achter dat, na downloaden van een geschikte app, we zelfs tv Noord rechtstreeks ontvangen kunnen. (Als Orange meewerkt, tenminste).

Nou als je die beelden ziet en die taal weer hoort dan giert de heimwee naar die mooie provincie je wel door de keel. Zeker nu ik weet dat Grijpskerk (of was het Niekerk?) uitverkoren is tot het leukste dorp van Groningen.
Man, man, wat een boudel.

.

Iets minder zwaar.

Om mijn arme pijnlijke spieren nog meer te sparen heb ik een grote en kostbare aankoop gedaan. Ik had de keuze tussen een rib uit mijn lijf of spierpijn. Met een (figuurlijke) rib minder valt goed te leven maar versleten schouders doen levenslang zeer.

Vandaar dat ik een brandhoutsplijter heb gekocht, een apparaat die het op en neer zwaaien van een zware kloofbijl overbodig maakt. Als het een beetje mee zit kan ik dat kloofwerk zelfs afschuiven naar Diny. Dat zou pas makkelijk zijn.
Laat ze het maar niet horen.

Zwaar.

Ik heb een héééél zwaaar leven.
Neem nou gisteren en vandaag; ik heb dikke en zware boomstammen op en af de kar geladen. En dat zes keer. Enkele al lang onbekende spieren hebben zich weer  laten voelen.

Maar nu hebben we wel weer voldoende brandstof voor een hele stookwinter bij huis liggen. Het moet alleen nog wel aan stukken gezaagd worden. Ook dat gaat niet vanzelf.
Ik zei het al: ik heb een hééél zwaaar leven.

De oogst is rijp.

Nee, de houtoogst is nog niet rijp, dat moet nog een poosje onder dak liggen drogen voordat het gestookt kan worden.
Ja, de tarweoogst was rijp en dus werd het gemaaid en dus kon ik eindelijk over dat perceel naar ons eigen bos rijden om het brandhout op te halen dat ik de afgelopen winter omgezaagd heb.
Dat vergt, denk ik, een keer of acht heen en weer rijden om alles bij huis te krijgen. Maar dan heb je ook wat. Weer genoeg voor een hele winter.

Esplas en Fête.

Het was weer het tweede weekend van augustus en dus was er feest in Esplas.
Wij waren er alleen op zondagavond bij, dat vinden wij wel weer feestelijk genoeg.

De avond stond in het teken van Afrika, een paar zwarte trommelaars en een stel witte negerinnen gaven Afrikaanse dansen ten beste. Dat is weer iets anders dan linedancing of de klepperklumkes. De danseressen werden er trouwens niet slanker van, enkelen waren ondanks de toch wel heftige bewegingen die ze maakten evengoed nog goed gevuld. Ook dat is Afrikaans.

De feestcommissie was uiteraard weer zeer passend uitgedost, Afrikaans ogende kleding en, om alle misverstand te voorkomen, ook zwartgemaakte gezichten. Ik heb niemand zich af horen vragen of dit misschien ook ietwat racistisch zou kunnen zijn. Maar ze hebben hier dan ook geen Zwarte Piet traditie.

Ook het eten was op Afrikaanse gewoontes gestoeld, kip met rijst en een maispapje toe. Wel lekker, trouwens. Maar we hebben toch wel sterk het idee dat ook hier de recessie heeft toegeslagen: het was wel genoeg maar bepaald niet zo overdadig zoals het eerder wel geweest is.


Het regionale feestorkest had trouwens niet veel Afrikaanse accenten, die bliezen er gewoon luidruchtig op los.

Horror.

Vliegen.

Nee, wij gaan niet vliegen, wij gaan vliegen verhinderen naar binnen te vliegen. Want het is terrible, het is heel erg terrible met die vliegen. Het ziet binnen soms zwart van de vliegen. Gewoon smerig! En maar met die vliegenmepper rond zwaaien. Honderden hebben we er al om zeep gebracht.

"En", kreeg ik te horen, "als je bij de buren zo nodig vliegenhorren moet monteren, waarom doe je dat dan hier ook niet"?
En zodoende heb ik voor de voordeur een vliegenhordeur aangebracht. Dan kunnen we toch wat open zetten zonder vliegeninvasie. Hopen we.

Soms heb je gasten die als ze hier zijn geen vinger uitsteken om mij te helpen. Dat is niet erg natuurlijk. Deze keer kon ik dat niet zeggen: zoals je op de foto kunt zien heeft schoonneef Wim toch echt wel één hele vinger uitgestoken. Helaas alleen voor de foto.

En, oh ja, mochten er nog bloglezers zijn die ook wel eens hier bij les Tamaris en zijn mooie omgeving  willen kijken, een tweepersoons appartement staat gereed. Hoeft niet eens zo verschrikkelijk duur te worden.

Nog ééntje dan.

De familie is weer vertrokken, nu richting saint Tropez. Daar moet het nog weer beter weer zijn dan in de Ariége. Maar om de dag van gisteren niet te vergeten is hier nog een waterfilmpje.

Nat.

Na de natuurtocht van gisteren stond er vandaag alweer een andere uitdaging op het programma. Niet dat ik dat bedacht heb, maar toen ze vroegen of ik mee ging wilde ik me natuurlijk niet laten kennen. Zodoende vond ik me vanmiddag terug in een kano op de woest stromende Ariége. Een bijna 2 uur durende tocht van le Vernet naar Saverdun. Gelukkig ging het met de stroom mee, anders was het nog moeilijk geworden want er komt een hoop water van de bergen af stromen. Nu viel het hard mee, een paar stroomversnellinkjes gaven wel iets spannends aan de tocht. Stroomversnellinkjes die toch nog enkelen van het gezelschap in het koude water deden belanden.

Maar het was zonder meer leuk!

Natuurtocht.

"Oom Dick, zullen we een wandeling maken, een wandeling door de natuur". Ja natuurlijk doen we dat.
Maar je kunt natuurlijk ook nog te veel natuur hebben. Als je dwars door de gierst moet lopen en dan even later ook nog door het hoge gras dat zo vervelend prikt aan de blote benen, dat wordt het al snel minder leuk. Maar als men vraagt om een natuurtocht dan krijg men dat ook van mij!

Avondrust

Wat doe je als de regen met bakken uit de lucht valt?
Dan ga je gezellig bij oom en tante in de warme droge serre zitten. Dan hebben die mensen ook eens aanspraak.
Ja toch?

Hondentrouw.

Zij weet het zeker, er moet iemand in die tent liggen en ze wacht net zo lang tot die iemand er uit komt. Maar ja, dat duurt even want die iemand was al hééél vroeg wakker gekraaid door de hanen. Dus moet er uitgeslapen worden.

Visite.

Midden in de zomer wil nog wel eens familie aan komen om hier even te genieten van het mooie zuidfranse weer. Na een heel jaar hard sappelen, op school en kantoor heeft een mens daar toch wel recht op, nietwaar?
Maar ja, de tent wordt opgezet met mooi warm weer terwijl even later de hele familie bij ons onderdak zoekt om te ontsnappen aan de onweersbuien die over Esplas en omgeving trekken.
Ieder krijgt wat hij verdient, zullen we maar zeggen. Alhoewel ik zo gauw niet kan bedenken wat voor ergs deze mensen gedaan zouden moeten hebben om zo iets te verdienen.

Zomers.

Wat doe je op een mooie warme zondagmiddag en avond. Natuurlijk niet zo heel veel, alleen een makkelijk fietstochtje door de omgeving om toch nog wat beweging te krijgen. En daarna met de tablet een uitzending bekijken die we gemist hebben.
Dit alles vergezeld van een lekker glaasje biologische rosé.
Dat is alles wat er te vertellen valt.

Volet.

Wat is dat nou weer, een volet. Nou, een volet is het franse woord voor venster, tis maar dat je het weet.
Er is nog steeds één raam, het raam van het appartement waar nog geen vensterluik voor zit. En voor de symmitrie hoort dat eigenlijk wel zo te zijn. En omdat het meeste werk aan het huis wel achter de rug is en ik toch wat te doen moet hebben, ook al is het warm, heb ik besloten om dat nu maar eens af te werken. Het moet weer een louvre-venster worden, die sluit af en laat toch frisse lucht door.