Stippen.

De grootste hitte is weer even voorbij en dus kunnen de handen weer uit de mouwen.
De zijmuur stond al lang op de nominatie om gestipt te worden. Want verven kun je het niet noemen gezien de ruwe oppervlakte van de muur.

Maar daar heb ik al eerder over geklaagd.

Nu was het goed te doen ondanks dat de zon wel scheen, 's morgens in de schaduw van de opnieuw uitgelopen treurwilg en na de middag weer verder zodra de zon niet meer op de zijmuur straalde.

Zodoende was ik net klaar toen Ruud en Kitty kwamen buurten. Op het nippertje, dat wel!

Nondeju !

Eindelijk had ik weer eens voldoende moed verzameld om een poging te doen voor het maken van een echt beeldje.
Zelfs heb ik een aardig voorbeeld gevonden om eens na te maken.
De Groninger lezers zullen zonder twijfel herkennen wat het snode plan is.

Hiervoor dacht ik een paar mooie stukken hout te hebben liggen. Maar helaas...
Een mooie eiken stam blijkt na bewerking uit een dikke laag spinthout te bestaan. Daar blijft dus te weinig mooi hakhout van over. Weg er mee !

Geen nood, er ligt ook nog een mooi blok dennenhout. Maar bij het op maat zagen zie ik rotte plekken binnen in het hout. Ook dit stuk is dus niet meer waard als brandhout!
Vandaar de titel hierboven

Hoe kom ik nu weer aan een mooi stuk hout, fijn om te bewerken en ook nog met de juiste afmetingen? Moet ik daar nou speciaal een dikke boom voor omzagen?

Natuurverschijnsel.

De tarwe is gemaaid, de oogst is binnen. En op het stoppelland groeien en bloeien alweer een heleboel zonnebloemen.
Zoveel dat het bijna de moeite waard is om deze straks te oogsten.

En nu komen de vragen vanzelf opborrelen:
Is dit opzet van een slimme boer om 2 keer te kunnen oogsten?
Is dit louter geluk en is het alleen maar mooi?
Is dit louter toeval en worden ze binnenkort ondergeploegd?
Is dit louter voor het genoegen van die enkele Nederlander die hier 's zondags langs loopt met zijn hond?

In elk geval vond ik het leuk genoeg om er een foto van te nemen.

Afzien.

De grootste prestatie die we vandaag geleverd hebben is toch wel het tour(tje) door de omgeving die wij vandaag gefietst hebben. Gelukkig wel met enige ondersteuning van de electromotortjes.

Zestien komma nog wat hele kilometers in 1 uur en 8 minuten door de omliggende heuvels. Tweehonderd en negenenzestig meters stijgen en dalen.
We doet dat beter op een warme namiddag?

En dit weten we allemaal dankzij een app-je dat Peter ons aangereikt heeft.

Chaud.

Het is zo warm dat de gasten niets beters konden bedenken dan een kanotocht over de Ariege. Lekker in de schaduw van de bomen meedrijven op het woelige en koele water.
En wij zitten in de, ook nog warme, schaduw een beetje naar bergen te kijken. Waar zich mooie wolken ontwikkelen.

Kortom, alles gaat goed!

Nog eentje.

Barbedinges

Wat is er mooier dan op een zaterdagavond samen wat te kokkerellen op een kolenvuurtje.

We gingen onder het afdak zitten om de warme zon te ontvluchten, maar een kwartiertje later ging het over in schuilen voor de regen.
Zo is er ookaltijd wat.

Vandalisme.

Anka bekijkt de rommel zeer bedroefd.

Houdt het dan nooit op, komt er dan geen einde aan?
Zelfs in het pittoreske Esplas wordt vernield en rommel gemaakt.

Het zal wel weer het resultaat zijn van een zwoel avondje veel drinken in de buitenlucht. Ik hoorde al een vreemd geknap bij de picknickplaats gisteravond laat. Toen zullen de piepschuimen platen kapot zijn getrapt.
Geeft niks natuurlijk, maar ruim het dan ook even op!

Want raad eens wie er voor op kon draaien? Ja, ik dus.
De oceaan ligt al vol genoeg met rotzooi.

Dit is natuurlijk nog minder mooi.

Feestje.

De gedekte tafels in de tent. Dat belooft wat.

De buren waren jarig geweest en zijn ongeveer 60 jaar geworden. En dat moest gevierd worden met de familie, vrienden en ook bijna de hele buurt. En dat moest groots gevierd worden, zo groot dat de Esplasser feesttent er voor opgezet moest worden.

Ook wij waren uitgenodigd. 

Het was me het feestje wel; na een heel lang aperitiefmoment mochten we aan de mooi gedekte tafels plaatsnemen voor de onvermijdelijke maaltijd. In Zuid-Frankrijk is er geen feest zonder lekker eten en de bijbehorende wijnen.

Tijdens de maaltijd ging ook de muziek los. Het viel ons op hoe onvoorstelbaar hoeveel energie de Franse dames hebben. Eenmaal in beweging gekomen was er geen houden meer aan. Gedanst moest er worden. En gedronken!

Wij hebben dit vanuit ons hoekje met bewondering en waardering gadegeslagen.

De gasten begroeten elkaar steevast met twee kussen in de lucht, tenminste de dames onderling en de dames en de heren onderling. De heren kussen alleen als ze elkaar goed kennen. Zoals Didier, het feestvarken, en ik bijvoorbeeld.

Tot algemeen genoegen werd geconstateerd dat wij toch wel echte Hollanders waren. Wij waren de enigen die op de fiets naar het feestje kwamen. Dat is toch nog steeds erg bijzonder.
Ik laat dat maar zo, want het levensgrote verschil tussen Achterhoekers en Hollanders gaat hun toch boven de pet.

Diny was duidelijk de klos. Ze is een poosje samen met Didier naar een Saverdunner koor geweest en daar hadden ze een Baskisch repertoire op het programma. Ze werd verzocht om samen met hem een Baskisch duet te zingen. De stem van Didier was echter zo luid dat het bescheiden stemmetje bijna niet te horen was.

En zo als gewoonlijk waren wij weer de eersten die afscheid namen. Een feestje van 12 tot 18 uur vinden wij al heel geweldig. Ze vroegen nog wel of we 's avonds nog weer terug kwamen. Vermoedelijk is het dus nog lang niet afgelopen.
Dan gaan ze maar door zonder ons.

Aan alles komt een eind.

Dit is de laatste aflevering van het spannende Fifike vervolgverhaal. Eind goed al goed zou je kunnen zeggen.

Vandaag werd de laatste hand gelegd aan het Fifike project. Een laatste likje verf  voor de fijnere details.

Aan de foto te zien is er in elk geval één tevreden. En dat is natuurlijk ook genoeg.
De opdrachtgever mag ze komen halen.

Pyreneeënreisje.

Wegens de overdadig hitte die Esplas en omgeving teisterde, zijn we met de camper naar de bergen gevlucht in de hoop enige afkoeling te kunnen vinden. En dat lukte met wisselend succes.

Frisse bergtoppen, koele wouden, koude sneeuw en oververhitte remmen waren ons deel.

het uitzicht op de col de la Core.

Bij het lac de Bethmale staan twee grappig in elkaar gegroeide bomen.

Een schaduwrijke rondwandeling rond het lac de Bethmale geeft enige verkoeling.

Tijdens een rondwandeling nabij het dorpje Aspet, waar we noodgedwongen moesten overnachten wegens oververhitte remmen , kwamen we bij een kapel met een lege heiligenplek.
Wie kan zo'n plek beter opvullen als ik zelf met mijn hond?

In dat zelfde dorp zagen we een privétuin met eeuwenoude bomen.
De trotse eigenaar stond genadig toe dat we even een foto gingen maken.

Op de erg grote hoogte van Superbagnéres de Luchon was de afkoeling een beetje al te erg wegens de stormwind die over het plateau raasde.  Het scheelde maar een haar of ik had madame in de diepte kunnen oprapen.

Aan het eind van een ander zijdalletje vonden we een grote parkeerplaats die het begin vormde van diverse rondwandelingen.
We hebben een wandeling van 2 uur heen (en helaas dus ook weer 2 uur terug) uitgekozen richting een cirque, een keteldal. Een mooi en niet al te moeilijk wandelpad in de schaduw van de bomen.
 Dus niet al te warm. 

De enige moeilijkheid was het traverseren van een groot blok sneeuw dat nog was overgebleven van de winter. Dat vergde alles van de toch wat minder wordende lenigheid die we nog in ons hebben.
Maar het gaf meteen de gezochte afkoeling

En dan aan het eind van die wandeling, terug bij het restaurant dat zich gelukkig bij die parkeerplaats bevindt, vinden we de ultieme beloning die aan zo'n afmattende prestatie vast behoort te zitten: een groot glas koel helder bier!

Maar dan, na een wandeling met bier en ook nog een voedzame maaltijd op het terras van dat zelfde restaurant, dan komt er een eind aan het uithoudingsvermogen van zowel baas als hond.
Gelukkig is die parkeerplaats de ultieme plek om te overnachten met de camper.

Maar het toppunt van afkoeling vinden we een dag later in het smoorhete Spanje.
We kamperen aan de oever van een mooie bergrivier met snelstromend ondiep water. Een ideale plek om te pootjebaden, want meer zit er niet in. Niet alleen omdat het water zo gevaarlijk snel stroomt maar vooral ook omdat het water berekoud is.
Anka kan ik voor de eerst van haar leven verlokken tot het heel voorzichtig verkennen van het verschijnsel stromend water.

Maar ik zelf moet toch maar even door de zure koude appel heen bijten door zo dapper mogelijk het overtollige zweet van het moede lichaam  te spoelen en meteen mijn blouse even op te frissen.